پس از ظهور حضرت مهدی آل محمّد « که خدای متعال فرجش را نزدیک گرداند »، آن امام همام با زنده کردن آن دو ملعون (در حالی که این امر پس از عذاب آنها در درون قبر و کوه کمد صورت می گیرد) و نیز حیات بخشیدن به درخت خشکیده به اذن الله، از مردم امتحان و آزمونی می گیرد تا آن افرادی که اهل ایمانند و از حضرت نشانه امامت را خواهانند، این دو امر عجیب را از قدرت الله یعنی حضرت حجت(علیه السلام) ببینند تا هدایت شده و از جبت و طاغوت امّت یعنی عمر و ابوبکر(لعنة الله علیهما) برائت بیشتری بجویند و نیز طرفداری عمر و ابوبکر(لعنة الله علیهما) کفرشان را ظاهر کرده و حمایت و پشتیبانی خود را از آن دو در ملأعام اعلان و بدان اقرار کنند.

تدبیر امام زمان(علیه السلام) از این عمل حکیمانه، همانگونه است که ذکر شد؛ زیرا کافران و طرفداران آن دو و نیز کسانی که شکّ و ریبی در دل نهفته اند، یکسره سر سپرده گمراهی آن دو ملعون شده و به آنها دل می بندند.آنجاست که گروه خبیثین و ناپاکان با آنها تکمیل میگردد. حضرت بعد از حضور در کنار مرقد و مزار مطهر حضرت رسول اکرم(صلی الله علیه وآله وسلم) در مدینه، می فرماید:

« ای مردم آیا این قبر جدّ من رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) است.مردم می گویند:آری، ای مهدی آل محمّد(علیهم السلام) . می فرماید: چه کسی در کنار قبر، با اوست؟ می گویند: دو همراه و دو مدفون با او، عمر و ابوبکر(لعنة الله علیهما) .

حضرت ولی عصر(ارواحنا فداه) با وجود اینکه آگاه تر از سایرین به حال آن دو هستند، در حالی که همه مردم می شنوند، می فرمایند: چگونه از میان مخلوقات، عمر و ابوبکر(لعنة الله علیهما)، با جدّ من رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) دفن شده اند؟!! شاید مدفون غیر از این دو باشند؟(سؤالهای حضرت برای اعتراض به این است که چرا این دو خبیث در کنار جسم مطهّر و اطهر حضرت رسول(صلی الله علیه وآله وسلم) که آیه تطهیر در شأنش نازل شده، دفن شدند و علاوه بر آن برای اقرار گرفتن از آنهاست تا کسی بعد از انتقام از آن دو، نگوید آن دو نفر عمر و ابوبکر(لعنة الله علیهما) نبودند.مردم، طرفداران آن دو، گویند:ای مهدی آل محمّد(علیهم السلام) غیر از این دو، کس دیگری با رسولخدا(صلی الله علیه وآله وسلم) مدفون نگشته؛ زیرا آنان دو خلیفه رسول خدا و پدران همسران او هستند. »

... سپس حضرت مهدی(علیه السلام) می فرمایند: کسی در بین شما هست که غیر از این بگوید؟ یا دربارۀ این دو شک و تردید نماید؟ می گویند: خیر.در عین حال سه روز خروج قطعی آنها را از قبر به تأخیر می اندازد، تا برای همگان اتمام حجّتی باشد.آنگاه خبر در بین مردم منتشر می شود و حضرت مهدی(علیه السلام) حاضر شده، دیوار قبر آن دو را مکشوف نموده و به نقبای خدا می فرماید: بکاوید، می کاوند تا به آن دو می رسند و از قبر بیرونشان می آوردند، به اذن خداوند، حضرت مهدی(علیه السلام) آن دو را زنده می کنند، در حالی که هر دو تازه مانند هیئت اولیه هستند.کفنهایشان را کنار زده و امر می فرماید: که آن دو را بر درخت خشک و پوسیده ای بیاویزند و سپس آن دو را بر آن درخت به دار می کشد .........

حضرت بقیة الله الأعظم(علیه السلام) اعلام می کند به هر کس که خودش را مخفی کرده در حالیکه از کسانی است که در باطنش به اندازۀ دانه ای(کنایه از کوچکترین تمایل) از محبت و دوستی این دو هست، حاضر شوند؛ پس آنها حاضر میشوند و این دو را می بینند و بدین وسیله در بوته امتحان و آزمایش قرار می گیرند.

منادی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) ندا در میدهد که هرکس دو مصاحب و مدفون شده در کنار رسولخدا(صلی الله علیه وآله وسلم) را دوست دارد، به یک سمت رود.لذا مردم دو دسته میشوند:

یک گروه دوستان آن دو(خـبـیـثـیـن) و گروه دیگر برائت جویندگان از آنها (طـیـبـیـن) ، حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) برائت جستن و دور شدن از آن دو را به دوستان آنها عرضه میفرماید، تا آن دو را لعن کنند ولی آنها میگویند ای مهدی آل محمّد(علیهم السلام)، ما از آن دو تبرّی نمی جوییم ........ بلکه به خدا قسم از تو و از هرکس که به تو ایمان آورده، تبرّی و بیزاری میجوییم.چون حضرت مهدی(روحی له الفداه) سخنان آنها را میشنوند که این گونه باطن خود را ظاهر کرده و کفر را علنی کرده اند، به باد سیاه(عذاب) فرمان میدهد تا بر آنها بوزد.با وزش این باد همه به سان چوب پوسیدۀ خرما سیاه میشوند.پس فرمان میدهد تا آندو را از دار پایین آورند.به اذن خدا مجدداً آنها را زنده میکند.آنگاه همه خلایق را جمع میکند و اعمال آن دو را در هر عصر و زمان برایشان حکایت میکنند؛

• داستان کشته شدن هابیل پسر حضرت آدم(علیه السلام)
• زندانی شدن حضرت یونس(علیه السلام) در شکم ماهی.
• قتل حضرت یحیی(علیه السلام) .
• قصد به دار کشیدن حضرت عیسی(علیه السلام) ...
• آتشسوزی درخانه امیرالمؤمنین(علیه السلام) برای سوزاندن جگر اهلبیت پیامبرگرامی(صلی الله علیه وآله وسلم).
• تازیانه زدن به حضرت فاطمه زهراء(سلام الله علیها).
• قضیه فشار در و سقط شدن حضرت محسن(علیه السلام)، فرزند شش ماهه آن مخدّره.
• خوراندن زهر به امام حسن مجتبی(علیه السلام).
• کشتن امام حسین(علیه السلام).
• بریدن سرهای عموزادگان، یاوران و اطفال آن غریب مظلوم.
• و همچنین اسیر کردن ذریه رسولخدا(صلی الله علیه وآله وسلم) و .....

خلاصه گناه هر خونی که از مؤمنی ریخته شده است و هر دامنی که آلوده شده است؛ « کُلُّ فَرجٍ نُکِحَ حَراماً » و هر ناپاکی و گناه و ظلم و ستم و بیداد و فحشاء از زمان حضرت آدم(علیه السلام) تا قیام حضرت قائم آل محمّد(علیهم السلام) ما را برشمرده، به پای آن دو مینویسد و آن دو را به پذیرش آن محکوم میسازد.آن دو ملعون هم به همه آن فسادها اعتراف میکنند. ^{(1)
 (1) بحارالأنوار،ج53،ص13و14/ و العبقری الحسان،ج2، بساط پنجم،ملقب به النجم الازهر،ص129}

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: